Dag 1

Ik moet er ook maar en geloven en ga pogen een blog bij te houden, want dat wordt geloof ik wel gewaardeerd en door sommigen zelfs gelezen. Hier de, tamelijk lang uitgevallen, eerste aflevering van mijn avontuur.

Olá Brasil,

Dinsdag 29 april rond drie uur vertrokken richting Schiphol en na een voorspoedige rit kon de eerste sessie wachten beginnen. Dit lukte aardig met wat koffie en een bord lasagne en spoedig konden paps en mams uitgezwaaid worden. Voor de eerste keer in mijn eentje langs de douane, maar dit bleek geen sta in de weg te vormen voor het vervolg van de reis. Dat ons vliegtuig een kwartier later vertrok dan bedoeld had voor mij in eerste instantie geen verstrekkende gevolgen aangezien ik toch nog zo’n twee uur op London Heathrow moest wachten voor mijn overstap. Later bleek dit echter wel degelijk gevolgen te hebben. De gang langs de Britse douane duurde namelijk allemaal wat langer dan gepland en dit had tot gevolg dat ik pas na negenen in de terminal stond. Gelukkig was het vinden van een pub niet al te lastig, maar ondertussen had ik al wel de eerste twee goals van Real tegen Bayern moeten missen. Het restant van de wedstrijd bleek echter een goed middel om het resterende uurtje te doden en ook om de barman te verlossen van een doodgeslagen (of lauwgeslagen beter gezegd, want veel leven zit er nooit echt in die pintjes daar) pint Becks. Op mijn vraag hoe lang het ongeveer lopen was naar gate B46 was zijn antwoord ‘About twenty minutes, but the screen says ‘go to the gate’, so you’d better go’. Dus een laatste pint en een goal van Bayern zaten er helaas niet meer in.

Inmiddels gewend geraakt aan de board procedure van British Airways, bleef ik rustig wachten tot mijn nummer omgeroepen werd. In het vliegtuig kwam ik naast ene Edwin uit Colombia te zitten en die was er net als mij wel een voorstander van om eerst wat biertjes te nuttigen eer de slaap gevat kon worden. Dat slaagde aardig en toen hij op een gegeven moment uitsprak dat Colombia deze zomer wel kampioen zou worden, was de genuttigde alcohol inmiddels ook wel toereikend om te gaan slapen.
Eenmaal in Sao Paulo, werd de zoektocht naar de bus richting Campinas nog even uitgesteld omdat er medisch personeel vereist was voor een medepassagier. Ook de immigratiedienst hielp niet echt mee om mijn bus te kunnen halen. Want alhoewel er meerdere vluchten aangekomen waren, was het immers nog steeds geen zes uur en moest een handjevol medewerkers afdoende zijn om de toeristen af te handelen. Toen de rij alsmaar langer werd gingen er gaandeweg ook meer loketten open en werd ik uiteindelijk geholpen. De taal bleek meteen al een barrière, want op mijn vraag hoelang mijn visum geldig was werd de ongeïnteresseerde blik van de medewerkster vergezeld met wat woorden die zoiets betekenden als ‘ik spreek geen Engels’. Op hoop van zegen dan maar. Al met al duurde het dermate lang dat mijn bagage inmiddels al naast de band was uitgestald. Op het toilet werd ook duidelijk dat ik me in een ander land bevond, want een briefje op de deur verzocht vriendelijk om het toiletpapier niet door te spoelen, maar in een afvalbak te deponeren. Weer eens wat anders dan de billenreinigende brillen in Japan die ik gewend was, maar niet heel ongebruikelijk, naar later zou blijken.
Enfin, de eerste bus had ik inmiddels gemist, maar de volgende moest ik toch kunnen halen. Ik had van Pablo, de toekomstige collega bij CTI, een aardige omschrijving ontvangen van hoe het ticketverkooppunt te vinden was, maar dit bleek toch wat minder eenvoudig. Ik had netjes de bordjes richting de ‘omnibus’ gevolgd en vond ook daadwerkelijk busmaatschappijen, maar niet diegene die mij naar Campinas moest brengen, Lira. Uiteindelijk bij een infodesk gevraagd waar ik deze maatschappij kon vinden en daar wisten ze mij te vertellen dat ik bij terminal 2 naar buiten moest en dan moest het linksaf voorbij de autoverhuur zijn. Na wat heen en weer geslenter bleek Lira toch verstopt te zitten bij de andere maatschappijen. Het was wellicht dan ook handiger geweest van de baliemedewerker om te zeggen dat de busmaatschappij zich achter zo’n beetje recht achter de desk bevond, want ik had me niet gerealiseerd dat ik toen al in terminal twee stond.

Met behulp van een stewardess uiteindelijk een kaartje voor de bus van 9 uur weten te bemachtigen en moest nu nog een medium zien te vinden om Pablo te vertellen hoe laat ik verwachtte aan te komen bij het busstation in Campinas. Dat leek eenvoudiger dan het bleek want berichten met mijn eigen telefoon konden blijkbaar niet verzonden worden en de overdaad aan publieke telefoons accepteerden mijn creditcard niet. Nadat een los toestel bij een telefoonmaatschappij ook niet toereikend bleek, moest een mailtje verstuurd op een computer (wifi deed het ook niet) dat maar zijn.
Een tweede ontbijtje was ondertussen wel welkom, maar het bestellen hiervan had weer wat handen en voeten in aarde. Het smaakte er niet minder om in ieder geval en dus kon ik eindelijk richting de bus. Daar stond al een aardige rij voor te wachten op de tetris kunsten van de chauffeur. Mijn backpack en koffer bleken nogal bescheiden bij wat de rest mee wist te zeulen en het was dan ook een hels karwei om alles in te passen in het laadruim. De rit leidde door Sao Paulo heen en duurde gezien we niet alleen op de weg waren. In de bus zelf zat ik naast een vrouwtje dat voor zaken naar Portugal was afgereisd en nu op weg was naar haar ouders in Campinas. Ze kon me wat vertellen over de omgeving, zoals de enorm verontreinigde rivier die Sao Paulo doorkruist. Naar mijn idee sprak ze redelijk Engels en dacht dan ook ze niet wilde antwoorden op mijn vraag over haar standpunt jegens het aanstaande WK en daarom maar zei dat ze me niet begreep. Later bleek dat ze inderdaad matig Engels sprak, want nadat ze zich had voorgesteld vroeg ik hoe je in het Portugees vraagt hoe iemand heet en antwoordde ze met een relaas over de afkomst van haar naam. Dit werd nog eens benadrukt toen ze bevestigde dat eerstvolgende halte het centrale busstation was, maar dit hartje Campinas bleek te zijn. Gelukkig wist de chauffeur nog iemand te vinden die wel Engels sprak en me kon adviseren weer in te stappen.
De volgende halte leek inderdaad meer op een busstation en de volgende uitdaging was het vinden van Pablo. Van Richard, de medestudent die al eerder begonnen was bij CTI, had ik begrepen dat Pablo al wat ongerust was en grijs T-shirt droeg. Hij wist mij uiteindelijk te vinden en het bleek zoals ik vermoedde inderdaad een aardige man te zijn. Hij bracht me naar het instituut alwaar ik een rondleiding kreeg over het terrein. Maar niet voordat we geluncht hadden in de kantine. De lunch werd samengesteld uit een buffet van vlees, groente, rijst en bonen en moest naar ratio gewicht afgerekend worden. Een goed gevuld bord bleek overeen te komen met de mensa maaltijd prijs, zo’n 3,5 euro. Toen Pablo vroeg wat ik van de typische Braziliaanse lunch vond bestaande uit bonen en rijst realiseerde ik me nog niet dat daarmee op de bruine bonen gedoeld werd. Edwin had me in het vliegtuig ook al verteld dat de Braziliaanse keuken voornamelijk uit bonen en rijst bestond, maar hierbij ging ik er vanuit dat groene boontjes bedoeld werden, gezien een combinatie met rijst en bruine bonen mij wat ongebruikelijk leek. Niets bleek minder waar, want hier weten ze het op te brengen om elke en dergelijk maal te nuttigen. En mocht dit al met de lunch gedaan zijn, dan sluit dit niet uit dat dit gevolgd wordt met een portie bruine bonen en rijst tijdens het avondeten.
De rondleiding werd vervolgd en het terrein had wel wat weg van de campus, maar dan met ander gras, andere bomen en een net iets aangenamere temperatuur. De after lunch dip werd onderweg afgevangen door een gang langs de koffiecorner. De koffieautomaten waren wegbezuinigd en de koffie voorzieningen waren gecentraliseerd in een kantine. Dat de koffiebekertjes niet veel groter waren dan een vingerhoedje wekte mijn verbazing, maar dat ik het zelfs zonder suiker prima koffie vond, vonden zij dan weer bijzonder. Op de afdeling waar ik kom te werken was plaats ingeruimd voor een man of twintig, en aan de aanwezigen werd ik door Pablo voorgesteld. Daar waar mijn naam in Nederland soms al voor de nodige tongbrekers zorgt, is het hier al helemaal een feest. ‘Yoghurt’ blijkt een graag gezochte uitweg, maar met de klanken van ‘chill’ en ‘dirt’ komt het toch aardig in de richting.

Terwijl iedereen aan het werk was had ik wat tijd om contact te zoeken met een toekomstig huisgenoot om na te gaan of er iemand thuis was en om het thuisfront op de hoogte te stellen van een goede vlucht en een veilige aankomst. Ook bood dit de gelegenheid om wat formulieren in te vullen. Een voor de IT-dienst, een voor de CTI-pendelbus en een voor HR, waar een registratie voor het vingerafdrukslot bij inbegrepen was.
Er bleek inderdaad iemand thuis te zijn, dus Pablo kon weer dienst doen als taxi. Het vinden van de juiste straat in de wijk Barão Geraldo vergde nog wat inspanning, want alle straten lijken hier op elkaar en aan goed leesbare naambordjes doen ze niet echt. De weg vragen haalt ook weinig uit aangezien ze de straten tellen vanaf de hoofdstraat en de zijstraten als blokken tellen. Toen we uiteindelijk toch maar iemand vroegen, bleek dat we er al recht voor stonden, dus Pablo kon bedankt worden voor de bewezen diensten met de beloofde stroopwafels. Een vriendelijk ontvangst in Republica Polvora, wat zoveel betekent als ‘Huize buskruit’ volgde. Dat ze met deze mansion al genoeg vuurwerk in huis hadden om een aardig feest te kunnen geven bleek al snel. Een riante woonkamer met een degelijke stereotoren en een bakstenen bbq pal naast het zwembad. Door de slaapkamers te delen biedt het ruimte om 13 mannen te kunnen huisvesten. Ik zelf slaap met twee Spanjaarden (Miquel en Alvaro) en een Braziliaan op een kamer, wat niet ideaal is met het onregelmatige studentritme wat zij hanteren en het ambtenaren bestaan dat ik zal gaan leiden. Maar ik ga me hier wel vermaken.
Pablo had me in de auto al gewaarschuwd dat het in de weekenden ‘uitstervens druk’ zou zijn in Barão Geraldo aangezien alle studenten dan weer naar hun ouders gaan. Dat bleek in Republica Polvora niet anders te zijn, want op de Spanjaarden en de Portugees na pakte iedereen z’n spullen voor een lang weekend bij hun ouders. Dat vormde wel een issue voor het avondeten, want ik ging ervan uit dat er met dertien man wel gezamenlijk gegeten zou worden. Maar zowel gezette dineer tijden als thuis koken kennen ze hier niet echt. Ik kon gelukkig met Miquel mee om een straat verderop wat ‘blikvoer’ te eten in het restaurant van de universiteit. Bruine bonen met rijst was vaste prik en het vlees en de groente vormden de complementerende verassing op het metalen vakjes bord. Het was net een fabriek, maar dat liet zich dan ook gelden in de prijs, want voor slechts 2 Real (zo’n 70 cent) hadden we toch een avondmaal. Het mag dan ook geen verrassing heten dat er ’s avonds thuis niet gezamenlijk gedineerd wordt als dat meer moeite en geld kost.
Nadat menigeen gerustgesteld was dat ik me het weekend niet zou gaan vervelen en een aanbod om met iemand mee te gaan naar z’n ouders niet nodig bleek was vormde het bed niet al te laat in de avond al een goed onderkomen. De lange reis en de indrukken begonnen inmiddels hun tol ook te eisen.