Week 1
Door: Jildert
Blijf op de hoogte en volg Jildert
15 Mei 2014 | Brazilië, Campinas
Tudo bem?!
Bij het boeken van mijn ticket ging ik ervan uit dat ik de eerste dag van mei zou moeten beginnen, maar toentertijd was ik mij er nog niet van bewust dat dit in Brazilië een feestdag is. Op de dag van de arbeid wordt er bijzonder weinig werk verzet en zo ook op CTI. De naam van de volgende dag werd meer eer aangedaan en ik had daardoor donderdag al weekend. Mooi de tijd dus om de omgeving en mensen wat te leren kennen. Het initiële plan om bij Thebano, het afdelingshoofd, te gaan barbecueën ging helaas niet door, maar ik moest hoe dan ook langs de supermarkt voor wat ontbijt en andere levensbehoeften. Een fiets van een huisgenoot was wat lastig te bemachtigen aangezien ze allemaal of op slot stonden of geen slot bevatten. Een ronde door het huis leverde echter wel een aantal sleutelbossen, met zelfs een passende sleutel voor de achterdeur op, maar helaas geen passende fietssleutels. Pablo had mij echter bij het afzetten gewezen op de supermarkt en dat leek wel te belopen. En de vondst van de sleutel van de achterdeur kwam wel goed uit, want ik had gisteren wel een sleutel van de poort gekregen, maar nog niet een van het huis zelf.
Toen ik eenmaal in de goede richting de straat uitliep kwam ik al snel op de herkenbare 2nd avenue, een brede weg met in de middenberm een fietspad. Met een temperatuurtje van zo’n 25 graden en gehuld in de korte broek en slippers voelde ik me wel thuis tussen de palmbomen en na ongeveer een kilometer hobbelen vond ik de supermarkt. De eerste uitdaging was het vinden van een mandje of een winkelwagentje, maar hoewel de hekken in een u-vorm wel deden vermoeden dat er een standplaats voor de wagentjes was, was de aanblik angstvallig leeg. Ze bleken her en der geparkeerd te staan en ik vond er een op het wagenpark. De ingang was opgeluisterd met een koffiecorner en ook de visafdeling, waar hele vissen op ijsblokken tentoongespreid waren, de riante vleesafdeling en het ruime aanbod aan diverse bieren sprongen in het oog. Hoewel het hier niet echt broodeters zijn, was er wel degelijk een broodafdeling en slaagde ik er zelfs in een exemplaar te bestellen. Ook het beleg, eieren, een pizza en wat biertjes vormden geen problemen, maar die zouden even later wel volgen bij de kassa. De caissière vroeg me wat onverstaanbaars in het Portugees, maar dat ik de taal nog niet onder de knie had, daar ze weinig boodschap aan. Ik antwoordde dus maar door een even vragende blik terug te werpen en, om aan te duiden dat ik cash wilde betalen, door te wijzen op mijn papiergeld. Aan haar reactie te zien niet helemaal wat ze bedoelde, maar uiteindelijk was ze toch wel tevreden met het geld dat ik aanbood. Kennelijk had ze gevraagd om mijn CPF kaart, een pas die elke Braziliaanse inwoner heeft waarmee hij eventueel belasting terug kan vorderen en waarmee vooral de overheid inzicht verschaft in de aankopen van de burgers. Maar goed ik had afgerekend met de enigszins dure boodschappen en voorlopig ook weer even met de taalbarrière.
Eer ik thuis aan het ontbijt zat was het onderhand al twaalf uur geweest en de Portugese huisgenoot Gonçalo vroeg zich dan ook af of dit mijn ontbijt dan wel lunch betrof. Hij ging namelijk met David, een vriend aan huis, om de hoek lunchen bij een restaurantje en vroeg of ik ook mee wilde. Ik moest inderdaad nog lunchen, maar de riante hoeveelheid, met uiteraard bruine bonen en rijst, kreeg ik zo kort op mijn ontbijt niet op. Het bestel systeem valt wel als bijzonder te bestempelen, want bij de ingang kreeg je een briefje waar je de bestelling op kon laten schrijven. Hierbij had je de keuze om het ter plekke op te eten of om het mee naar huis te nemen. Met dat verschil dat het meenemen goedkoper, maar ook minder was. Daarnaast was het binnen ook wel gezellig en met behulp van de twee tolken kreeg ik wat besteld. Deze tolken bleken bij het afreken ook wel welkom, want er werd weer naar mijn CPF kaart gevraagd en toen ik mijn creditcard tevoorschijn haalde of ik dan mijn schuld op krediet of debiet basis wou voldoen. Zodra dit afgehandeld was kon het restant van het briefje, wat inmiddels vergezeld was met een betaald stempel, bij de uitgang weer ingeleverd worden als bewijs van betaling. Hier stond ook een koffiekan klaar met gezoete koffie die weer gedispenseerd kon worden in de vingerhoedjes.
Rond een uur of vijf kwam David weer langs om samen Alvarro, een van de Spaanse huisgenoten, een biertje te gaan drinken in ‘downtown Barão Geraldo’ en vroegen of ik ze wou gaan vergezellen. Zodoende werd ik weer wat bijgeschaafd in de Braziliaanse gebruiken. Net als in Korea en Japan werd het bier hier ook uit grote flessen verdeeld over de, ietwat kleine, glazen. Mijns inziens had het hier echter wel een betere reden, want naast het sociale aspect is hier de voornaamste reden dat het bier beter gekoeld blijft. De fles zat in een isolerend omhulsel en werd bij de saúde (saoedsje) betrokken in de klink.
Ze bleken beiden ook eens in Nederland te zijn geweest bij een andere Nederlander, Hijs, of Gijs zoals hij door ons genoemd zou worden. De wallen en de coffeeshops bleken net als voor elke toerist ook voor hun een verademing te zijn geweest. Na wat discussies over voetbal, koningshuizen, de mooie vrouwen hier en bier werd de avond afgesloten met een Braziliaanse hotdog. Een worst in een broodje, met patat chips en aardappelpuree.
De volgende ochtend was ik enigszins verrast toen er een onbekend iemand bezig was de vaat te doen. Dit bleek de schoonmaakster te zijn die eens in de week een dag kwijt is om ons huis schoon te krijgen. Het afwassen geschied hier ook wat anders dan ik gewend ben; met een goed ingezeepte scheurspons wordt alles eerst goed in het sop gezet om dit er vervolgens met koud water weer af te spoelen. De afdroger komt er goed vanaf, want een afdruiprek is afdoende. Ietwat te bezwaard om mijn ontbijtbord naast de vaat neer te zetten bood ik haar aan te helpen, maar ze had vrij snel door dat ik haar Portugees niet begreep en gebaarde maar dat mijn hulp niet nodig was.
De lunch werd weer verkregen bij hetzelfde restaurant, maar nu afgehaald en thuis genuttigd. Het vervolg van de dag behelsde vooral het vinden van wat antimuggen spray. De muggen alhier waren klaarblijkelijk wel benieuwd wat voor vlees ze in de kuip hadden, want kort nadat ik de eerste dag mijn spijkerbroek en sokken ingewisseld had voor een korte broek en slippers, had er al een heuse belegering van muggen op mijn voeten plaatsgevonden. Zeker met de heersende Dengue ziekte (vergelijkbaar met malaria, maar dan minder heftig) leek wat spray mij wel een goede investering. Ondertussen had ik wat spul van een huisgenoot gebruikt en ging naar eenzelfde verpakking, of iets anders met een mug erop, opzoek. De drogist leek dit echter niet te hebben, dus ging ik maar naar een supermarkt. De verdelgingsspray leek me wat te rigoureus en vragen naar zalf of spray aan een medewerkster deed me bij de lotion afdeling belanden. Gelukkig keerde ik niet geheel onverrichte zaken terug, want had wel een omvormstekker kunnen bemachtigen. De avond vervolgens weer doorgekomen met Alvarro en David middels wat foute Braziliaanse TV en een aardige film met Paul Walker. Later die avond kwam Gonçalo thuis met wat vrienden, maar die hadden net iets meer drank en Portugese woorden achter de kiezen, waardoor het na een biertje en een Caipirinha, een Braziliaanse cocktail op basis van Cachaça (een suikerriet gedestilleerde rum), limoen en ijs, ook wel weer mooi geweest was.
Zaterdag zou ik met Richard en Raphael, een Braziliaan die hij elders ontmoet had, ‘s middags ergens een hapje en een drankje nuttigen. Uiteindelijk resulteerde dit alleen in wat drankjes want de initiële afgesproken vier uur werd acht uur. Het alternatief, barbecueën op de provisorische grill bij Richard thuis was niet echt een doorslaand succes en zeker niet iets om over naar huis te schrijven. Gelukkig zou een herkansing niet al te lang op zich laten wachten. Raphael kwam ons samen met zijn vriendin ophalen. Zij heette Rafaella en maakte zodoende het namen onthouden wat minder complex.
De bluesbar was gesloten, maar het terrasje aan de First avenue was zeker ook gezellig en hier zouden wat scoutingvrienden van Raphael aansluiten. Er stond ook een pooltafel, waar ons de Braziliaanse regels op uitgelegd werden. Het principe was nog steeds hetzelfde, maar met dien verstande dat elke fout afgestraft werd door de laagst genummerde bal van de tegenpartij van tafel te nemen. Dat was af en toe wat zuur, maar getuige het feit dat er aan weerszijden af en toe een potje van gemaakt werd, bracht dit wel wat schot in de zaak. Zo konden we al wel na twee potjes door naar de volgende kroeg, de ‘Kabana bar’. Alhoewel deze ook voorzien was van een terrasje, met zand als ondergrond om de tropische sferen er wat in te brengen, moest er achter een muurtje gerookt worden. De voorliefde voor de kaartsystemen werd weer wat luister bijgezet door ´briljant´ kaartjes systeem. Iedereen kreeg bij de ingang een persoonlijke kaart, waar het nummer van het identiteitsbewijs opgeschreven werd. Vervolgens werd hier ieder drankje, en af en toe een bijzonder glas, op aangekruist. Aan het eind van de avond werd deze voorzien van een betaald stempel zodra je de gedronken goedjes betaald had. Bij de uitgang moest het kaartje weer ingeleverd worden en mocht je deze onverhoopt kwijt zijn, dan mocht je de hele kaart afkopen. Scheelt weer dat ik nooit wat kwijt raak, want dat kon aardig in de papieren lopen. Het kwam er echter wel op neer dat we zowel bij de ingang als bij de uitgang in de rij mochten gaan staan wachten op de administratie van dit kaartsysteem. Dat de samba de Brazilianen wat beter afging mocht de pret echter ook niet drukken want het was een zeer gezellige avond. Raphael had dat blijkbaar ook zo ervaren, want hij nodigde ons uit voor een Braziliaanse barbecue, een churrasco, van morgen ter ere van de verjaring van Rafaella.
Om half 12 werden we opgehaald, maar ik was wat verrast dat er tien voor twaalf al een auto voor de deur stond, maar blijkbaar werd ik als eerste opgehaald. Onderweg naar het ouderlijk huis van Rafaella werd nog wat vlees en bier opgehaald, want iedereen werd geacht wat mee te nemen en dat was ook geen overbodige luxe. De hele middag konden wij ons namelijk te goed doen aan heerlijk vlees, koud bier en Braziliaanse gezelligheid. We werden als familie beschouwd en kregen van iedereen een hand en/of een zoen. De zinnen ‘Oi’ (hallo), ‘Tudo bem?’ (alles goed?) en ‘Eu suo Hollandais, não falo Português’ (Ik ben Nederlander, maar spreek geen Portugees) konden zodoende aardig geoefend worden. Voorts bleek dat ze ook nog op een andere manier van kaarten hielden, maar ze wisten het kaartspel ‘truco’ aardig lastig te maken door de volgorde van de kaarten voor maar een klein gedeelte hetzelfde te houden als in Nederland. Naarmate er meer alcohol gevloeid was, werd de sfeer ook wat joliger en dit bereikte zijn hoogtepunt bij het aansnijden van de taart. Er leek een heel volksfeest losgebarsten te zijn toen iedereen meezong en klapte met de liederen. De chocoladetaart smaakte ook nog eens uitstekend. Rond een uur of acht degenen die er nog waren de hand geschud en vooral de ouders bedankt voor de gastvrijheid, de bak en braad oom voor heerlijk gebraden vlees en Raphael en Rafaella bedankt voor de uitnodiging en de gezellige middag.
Bij het boeken van mijn ticket ging ik ervan uit dat ik de eerste dag van mei zou moeten beginnen, maar toentertijd was ik mij er nog niet van bewust dat dit in Brazilië een feestdag is. Op de dag van de arbeid wordt er bijzonder weinig werk verzet en zo ook op CTI. De naam van de volgende dag werd meer eer aangedaan en ik had daardoor donderdag al weekend. Mooi de tijd dus om de omgeving en mensen wat te leren kennen. Het initiële plan om bij Thebano, het afdelingshoofd, te gaan barbecueën ging helaas niet door, maar ik moest hoe dan ook langs de supermarkt voor wat ontbijt en andere levensbehoeften. Een fiets van een huisgenoot was wat lastig te bemachtigen aangezien ze allemaal of op slot stonden of geen slot bevatten. Een ronde door het huis leverde echter wel een aantal sleutelbossen, met zelfs een passende sleutel voor de achterdeur op, maar helaas geen passende fietssleutels. Pablo had mij echter bij het afzetten gewezen op de supermarkt en dat leek wel te belopen. En de vondst van de sleutel van de achterdeur kwam wel goed uit, want ik had gisteren wel een sleutel van de poort gekregen, maar nog niet een van het huis zelf.
Toen ik eenmaal in de goede richting de straat uitliep kwam ik al snel op de herkenbare 2nd avenue, een brede weg met in de middenberm een fietspad. Met een temperatuurtje van zo’n 25 graden en gehuld in de korte broek en slippers voelde ik me wel thuis tussen de palmbomen en na ongeveer een kilometer hobbelen vond ik de supermarkt. De eerste uitdaging was het vinden van een mandje of een winkelwagentje, maar hoewel de hekken in een u-vorm wel deden vermoeden dat er een standplaats voor de wagentjes was, was de aanblik angstvallig leeg. Ze bleken her en der geparkeerd te staan en ik vond er een op het wagenpark. De ingang was opgeluisterd met een koffiecorner en ook de visafdeling, waar hele vissen op ijsblokken tentoongespreid waren, de riante vleesafdeling en het ruime aanbod aan diverse bieren sprongen in het oog. Hoewel het hier niet echt broodeters zijn, was er wel degelijk een broodafdeling en slaagde ik er zelfs in een exemplaar te bestellen. Ook het beleg, eieren, een pizza en wat biertjes vormden geen problemen, maar die zouden even later wel volgen bij de kassa. De caissière vroeg me wat onverstaanbaars in het Portugees, maar dat ik de taal nog niet onder de knie had, daar ze weinig boodschap aan. Ik antwoordde dus maar door een even vragende blik terug te werpen en, om aan te duiden dat ik cash wilde betalen, door te wijzen op mijn papiergeld. Aan haar reactie te zien niet helemaal wat ze bedoelde, maar uiteindelijk was ze toch wel tevreden met het geld dat ik aanbood. Kennelijk had ze gevraagd om mijn CPF kaart, een pas die elke Braziliaanse inwoner heeft waarmee hij eventueel belasting terug kan vorderen en waarmee vooral de overheid inzicht verschaft in de aankopen van de burgers. Maar goed ik had afgerekend met de enigszins dure boodschappen en voorlopig ook weer even met de taalbarrière.
Eer ik thuis aan het ontbijt zat was het onderhand al twaalf uur geweest en de Portugese huisgenoot Gonçalo vroeg zich dan ook af of dit mijn ontbijt dan wel lunch betrof. Hij ging namelijk met David, een vriend aan huis, om de hoek lunchen bij een restaurantje en vroeg of ik ook mee wilde. Ik moest inderdaad nog lunchen, maar de riante hoeveelheid, met uiteraard bruine bonen en rijst, kreeg ik zo kort op mijn ontbijt niet op. Het bestel systeem valt wel als bijzonder te bestempelen, want bij de ingang kreeg je een briefje waar je de bestelling op kon laten schrijven. Hierbij had je de keuze om het ter plekke op te eten of om het mee naar huis te nemen. Met dat verschil dat het meenemen goedkoper, maar ook minder was. Daarnaast was het binnen ook wel gezellig en met behulp van de twee tolken kreeg ik wat besteld. Deze tolken bleken bij het afreken ook wel welkom, want er werd weer naar mijn CPF kaart gevraagd en toen ik mijn creditcard tevoorschijn haalde of ik dan mijn schuld op krediet of debiet basis wou voldoen. Zodra dit afgehandeld was kon het restant van het briefje, wat inmiddels vergezeld was met een betaald stempel, bij de uitgang weer ingeleverd worden als bewijs van betaling. Hier stond ook een koffiekan klaar met gezoete koffie die weer gedispenseerd kon worden in de vingerhoedjes.
Rond een uur of vijf kwam David weer langs om samen Alvarro, een van de Spaanse huisgenoten, een biertje te gaan drinken in ‘downtown Barão Geraldo’ en vroegen of ik ze wou gaan vergezellen. Zodoende werd ik weer wat bijgeschaafd in de Braziliaanse gebruiken. Net als in Korea en Japan werd het bier hier ook uit grote flessen verdeeld over de, ietwat kleine, glazen. Mijns inziens had het hier echter wel een betere reden, want naast het sociale aspect is hier de voornaamste reden dat het bier beter gekoeld blijft. De fles zat in een isolerend omhulsel en werd bij de saúde (saoedsje) betrokken in de klink.
Ze bleken beiden ook eens in Nederland te zijn geweest bij een andere Nederlander, Hijs, of Gijs zoals hij door ons genoemd zou worden. De wallen en de coffeeshops bleken net als voor elke toerist ook voor hun een verademing te zijn geweest. Na wat discussies over voetbal, koningshuizen, de mooie vrouwen hier en bier werd de avond afgesloten met een Braziliaanse hotdog. Een worst in een broodje, met patat chips en aardappelpuree.
De volgende ochtend was ik enigszins verrast toen er een onbekend iemand bezig was de vaat te doen. Dit bleek de schoonmaakster te zijn die eens in de week een dag kwijt is om ons huis schoon te krijgen. Het afwassen geschied hier ook wat anders dan ik gewend ben; met een goed ingezeepte scheurspons wordt alles eerst goed in het sop gezet om dit er vervolgens met koud water weer af te spoelen. De afdroger komt er goed vanaf, want een afdruiprek is afdoende. Ietwat te bezwaard om mijn ontbijtbord naast de vaat neer te zetten bood ik haar aan te helpen, maar ze had vrij snel door dat ik haar Portugees niet begreep en gebaarde maar dat mijn hulp niet nodig was.
De lunch werd weer verkregen bij hetzelfde restaurant, maar nu afgehaald en thuis genuttigd. Het vervolg van de dag behelsde vooral het vinden van wat antimuggen spray. De muggen alhier waren klaarblijkelijk wel benieuwd wat voor vlees ze in de kuip hadden, want kort nadat ik de eerste dag mijn spijkerbroek en sokken ingewisseld had voor een korte broek en slippers, had er al een heuse belegering van muggen op mijn voeten plaatsgevonden. Zeker met de heersende Dengue ziekte (vergelijkbaar met malaria, maar dan minder heftig) leek wat spray mij wel een goede investering. Ondertussen had ik wat spul van een huisgenoot gebruikt en ging naar eenzelfde verpakking, of iets anders met een mug erop, opzoek. De drogist leek dit echter niet te hebben, dus ging ik maar naar een supermarkt. De verdelgingsspray leek me wat te rigoureus en vragen naar zalf of spray aan een medewerkster deed me bij de lotion afdeling belanden. Gelukkig keerde ik niet geheel onverrichte zaken terug, want had wel een omvormstekker kunnen bemachtigen. De avond vervolgens weer doorgekomen met Alvarro en David middels wat foute Braziliaanse TV en een aardige film met Paul Walker. Later die avond kwam Gonçalo thuis met wat vrienden, maar die hadden net iets meer drank en Portugese woorden achter de kiezen, waardoor het na een biertje en een Caipirinha, een Braziliaanse cocktail op basis van Cachaça (een suikerriet gedestilleerde rum), limoen en ijs, ook wel weer mooi geweest was.
Zaterdag zou ik met Richard en Raphael, een Braziliaan die hij elders ontmoet had, ‘s middags ergens een hapje en een drankje nuttigen. Uiteindelijk resulteerde dit alleen in wat drankjes want de initiële afgesproken vier uur werd acht uur. Het alternatief, barbecueën op de provisorische grill bij Richard thuis was niet echt een doorslaand succes en zeker niet iets om over naar huis te schrijven. Gelukkig zou een herkansing niet al te lang op zich laten wachten. Raphael kwam ons samen met zijn vriendin ophalen. Zij heette Rafaella en maakte zodoende het namen onthouden wat minder complex.
De bluesbar was gesloten, maar het terrasje aan de First avenue was zeker ook gezellig en hier zouden wat scoutingvrienden van Raphael aansluiten. Er stond ook een pooltafel, waar ons de Braziliaanse regels op uitgelegd werden. Het principe was nog steeds hetzelfde, maar met dien verstande dat elke fout afgestraft werd door de laagst genummerde bal van de tegenpartij van tafel te nemen. Dat was af en toe wat zuur, maar getuige het feit dat er aan weerszijden af en toe een potje van gemaakt werd, bracht dit wel wat schot in de zaak. Zo konden we al wel na twee potjes door naar de volgende kroeg, de ‘Kabana bar’. Alhoewel deze ook voorzien was van een terrasje, met zand als ondergrond om de tropische sferen er wat in te brengen, moest er achter een muurtje gerookt worden. De voorliefde voor de kaartsystemen werd weer wat luister bijgezet door ´briljant´ kaartjes systeem. Iedereen kreeg bij de ingang een persoonlijke kaart, waar het nummer van het identiteitsbewijs opgeschreven werd. Vervolgens werd hier ieder drankje, en af en toe een bijzonder glas, op aangekruist. Aan het eind van de avond werd deze voorzien van een betaald stempel zodra je de gedronken goedjes betaald had. Bij de uitgang moest het kaartje weer ingeleverd worden en mocht je deze onverhoopt kwijt zijn, dan mocht je de hele kaart afkopen. Scheelt weer dat ik nooit wat kwijt raak, want dat kon aardig in de papieren lopen. Het kwam er echter wel op neer dat we zowel bij de ingang als bij de uitgang in de rij mochten gaan staan wachten op de administratie van dit kaartsysteem. Dat de samba de Brazilianen wat beter afging mocht de pret echter ook niet drukken want het was een zeer gezellige avond. Raphael had dat blijkbaar ook zo ervaren, want hij nodigde ons uit voor een Braziliaanse barbecue, een churrasco, van morgen ter ere van de verjaring van Rafaella.
Om half 12 werden we opgehaald, maar ik was wat verrast dat er tien voor twaalf al een auto voor de deur stond, maar blijkbaar werd ik als eerste opgehaald. Onderweg naar het ouderlijk huis van Rafaella werd nog wat vlees en bier opgehaald, want iedereen werd geacht wat mee te nemen en dat was ook geen overbodige luxe. De hele middag konden wij ons namelijk te goed doen aan heerlijk vlees, koud bier en Braziliaanse gezelligheid. We werden als familie beschouwd en kregen van iedereen een hand en/of een zoen. De zinnen ‘Oi’ (hallo), ‘Tudo bem?’ (alles goed?) en ‘Eu suo Hollandais, não falo Português’ (Ik ben Nederlander, maar spreek geen Portugees) konden zodoende aardig geoefend worden. Voorts bleek dat ze ook nog op een andere manier van kaarten hielden, maar ze wisten het kaartspel ‘truco’ aardig lastig te maken door de volgorde van de kaarten voor maar een klein gedeelte hetzelfde te houden als in Nederland. Naarmate er meer alcohol gevloeid was, werd de sfeer ook wat joliger en dit bereikte zijn hoogtepunt bij het aansnijden van de taart. Er leek een heel volksfeest losgebarsten te zijn toen iedereen meezong en klapte met de liederen. De chocoladetaart smaakte ook nog eens uitstekend. Rond een uur of acht degenen die er nog waren de hand geschud en vooral de ouders bedankt voor de gastvrijheid, de bak en braad oom voor heerlijk gebraden vlees en Raphael en Rafaella bedankt voor de uitnodiging en de gezellige middag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
