Trabalhar á CTI
Door: Jildert
Blijf op de hoogte en volg Jildert
24 Mei 2014 | Brazilië, Campinas
Na de uitgebreide verslagen van de eerste paar dagen, hoop ik mijn bezigheden van de eerste werkweek bij CTI in een reisverslag kwijt te kunnen. Maandag was immers de eerste werkdag en verrassend genoeg beleef je met een kantoorbaan nou niet de meest noemenswaardige gebeurtenissen.
Om half 8 zou de pendelbus van het instituut vertrekken aan de voorzijde van de Unicamp, de universiteit alhier. Bij gebrek aan een koffiezetapparaat bleek de poederkoffie een goede oplossing te zijn, want ondanks dat ik zondag niet al te laat in de veren lag, was een dosis cafeïne geen overbodige luxe. Hier in de buurt is namelijk tamelijk gebruikelijk om naast de hoge hekken en bedrading onder stroom, ook minimaal een hond als waker in, en vooral ook buiten, huis te nemen. Hetgeen resulteert in dagelijkse blafsalvo’s, waarbij het tijdstip niet echt van belang is en mijn nachtrust dus ook niet met rust laten.
Mamuro, de begeleider die mijn opdracht geschreven had zou de eerste week nog op vakantie zijn in Mexico en Texas, maar ik kon mij alvast wat verdiepen in de materie die al enigszins uitgezet was in het werkplan. De eerste twee dagen bestonden uit literatuuronderzoek over het emissie veld van een elektrische potentiaal. In tegenstelling tot de bruine bonen en rijst, niet echt dagelijkse kost voor mij. Dat Vinicius, de vacuüm specialist, me op kwam halen voor wat instructies vond ik, ondanks de feutenklusjes als schoonmaken die hij in petto had, dan ook niet heel onaangenaam. Ik kreeg een rondleiding in het lab en kreeg de apparatuur te zien waarmee ze deze velden creëerden en vooral waarmee ze het gewenste vacuüm verkregen. Dat was namelijk mijn voornaamste opdracht, het in kaart brengen van het huidige systeem, onderzoek doen naar alternatieven en verbeteringen aandragen. Die eerste deelopdracht was wat letterlijker dan ik vooraf dacht, want ze hadden van het beoogde systeem eigenlijk niets op tekening staan en hadden alles vakkundig in elkaar gebeund. Op de vraag hoe nauwkeurig ik dit in een 3D CAD-model aan moest brengen was het antwoord: gedetailleerd genoeg om een reconstructie te kunnen maken na bijvoorbeeld een brand.
De rest van de week stond dus in het teken van lijntjes trekken in SolidWorks en daarnaast was het streven om aan het eind van de week een afdoende laag vacuüm te creëren. De cilinder die als vacuümkamer dienst deed had namelijk een upgrade ondergaan en was voorzien van een nieuwe flens die ervoor moest zorgen dat de kamer niet alleen potdicht, maar ook luchtdicht afgesloten kon worden. Dit hield in dat de kamer grondig schoongemaakt moest worden met wat chemicaliën en een ultrasone wasbak, die het vuil op micro niveau er met behulp van cavitatie uit wist te krijgen. Na de montage van de pompen, elektronica en de nodige metertjes resulteerde dit vrijdag in een vacuüm dat laag genoeg was om een paarse plasmaboog van argon te kunnen tonen.
Invulling van de vrije tijd begon maandag na werktijd eerst maar weer met een zoektocht naar anti muggen crème. Wat navraag wees toch uit dat het inderdaad bij de drogist te vinden moest zijn, maar na een tweede onvruchtbaar rondje moest ik me maar op het gladde Portugese ijs gaan begeven. Na wat basiswoordjes Engels keek de medewerkster mij weer hulpbehoeftiger aan, maar na het woordje ‘mosquito’ ging er een lichtje branden en wist ze me de tubes pal bij de ingang aan te wijzen. De verpakking leek verre weg niet op die van een huisgenoot, maar ergens was er wel een zwerm muggen op te herkennen. Was niet heel goedkoop, maar mijn missie was in ieder geval geslaagd. De weg terug leidde mij langs een van de vele sportscholen waar de mij wel bekende squat-oefening gebezigd werd omwille de bilspieren te sterken. Deze billenfabriek vormde alvast een antwoord op de vraag hoe het straatbeeld alhier gevormd wordt. Want het vooroordeel dat de doorsnee Latina niet over een afzichtelijk achterwerk beschikt is namelijk waar en dit wordt vaak luister bijgezet door het dragen van een nauwgezette broek.
De maandag zou rustig blijken bij de andere avonden. Dinsdagavond kreeg ik van Richard bericht dat we niet zouden deelnemen aan het beoogde potje voetbal met wat collega’s, maar dat we met Raphael meekonden naar een wedstrijd van de lokale FC. Associação Atlética Ponte Preta. Met de 114 levensjaren een van de oudste voetbalclubs in Brazilië, maar de prijzenkast van de middenmoter van de Serie B is angstvallig leeg. Dat kon ons niet deren, want wij waren wel benieuwd naar de beleving van de Braziliaanse voetbalsupporters en naar het tikkie-takkie-trucie voetbal wat op de mat tentoongespreid zou gaan worden. Dat laatste viel echter wat tegen; het had meer weg van kick and rush, maar dat ‘rushen’ ging wel rap en onvermoeibaar door. De sfeer was al prima, maar, nadat we ons Portugese woordenschat weer wat verrijkt hadden met wat onalledaagse niet al te positief klinkende termen, bereikte deze z’n apotheose na de negentig minuten. Het betrof namelijk een bekerwedstrijd en de eerste wedstrijd was ook in 1-1 geëindigd en na de reguliere speeltijd werd de verlenging overgeslagen en mochten de spelers direct aanleggen voor de pingels. Elk schot ging er feilloos in en pas bij de 16e poging bleek de Ponte Preta keeper over meer aanleg dan zijn opponent te beschikken en een waar volksfeest kon losbarsten.
Af toe mistten we wat beelden van de partij doordat er ofwel een vrij fors persoon ons het beeld ontnam, ofwel een schone verschijning langsliep die de aandacht wegtrok. En ondanks dat we door onze late aankomst ook de veldgoal van Ponte Preta gemist hadden, was de tegentreffer evenwel fraai. Deze zou zelfs de volgende dag de social media in Nederland bereiken vanwege de innovatieve en even dappere wijze waarop Ponte Preta de tegenstander probeerde te verschalken bij een vrije trap tegen. Het muurtje werd namelijk van onderen gestut door er iemand achter te leggen, waardoor een schot eronder door zeker geen treffer op zou leveren. De Braziliaanse bouwvakkers echter, toch al niet bekend om hun gedegen bouwwerken, hadden een stuk van de bovenkant gemist en zagen later ook een bal over het hoofd, in de kruising van de goal gekruld worden.
Woensdag had ook wat verrassingen in petto. ’s Ochtends had ik de bureaucratie om mijn m’n vingerafdruk afgewerkt en had zodoende toegang verkregen tot het gebouw, de afdeling en het lab. Ietwat omslachtig, maar omlopen naar een deur die niet beveiligd was, zou dat nog meer zijn. Eerder die week had ik een pakje in de smaak vallende stroopwafels uitgedeeld en werd nu door collega’s getrakteerd op een uitnodiging om ´the amazing spiderman 2´ in de bios te gaan kijken. Gelukkig was deze slechts Portugees ondertiteld en niet zoals de vele programma’s op tv nagesynchroniseerd. Bij thuiskomst, omstreeks half elf was er wat rep en roer rondom het huis; er ging namelijk gevoetbald worden. Natuurlijk wilde ik ook wel even meedoen. Getuige het zaalschoeisel van de meeste anderen ging ik ervan uit dat we op een van de betonnen of gravel trapveldjes gingen voetballen, maar de keuze voor m’n hardloopschoenen was een bijzonder slechte. Onderweg werd me op kunstzinnige wijze met wat gras uit de berm en het rubber van het stuur duidelijk gemaakt wat de ondergrond zou zijn. De weelde om na mijn blessures weer een uurtje tegen balletje te mogen trappen in een voetbalkooi was desalniettemin groot, alhoewel mijn knie en bovenbeen op een gegeven moment toch weer op gingen spelen.
Op donderdag bleek David jarig te zijn en kwam langs om Alvarro te halen en vroeg of ik ook mee ging een biertje drinken. Ik had net mijn met ei belegde boterham achter kiezen, de lunch ’s middags is vaak voedzaam genoeg zodat een broodmaal ’s avonds vaak wel toereikend is, dus was daar wel voor te porren. De rest van z’n vrienden waren ook voetballiefhebbers, waarvan zelfs eentje bekend was met onze gewezen ‘sunshine’, Afonso Alves. Want alhoewel hij in Nederland faam gemaakt en blaam getroffen heeft, is zijn zevenklapper en internationalschap minder toereikend voor zijn faam in vaderland geweest dan ik dacht. Dat de avond over voetbal ging maakte het volgen van de Portugese conversaties ook wat dragelijker. Af en toe ving ik een naam van een voetballer of voetbalclub op en had zo tenminste enig idee waar het over ging. De avond eindigde bij een buitenfeest op de Unicamp, waar het voor mij bij een biertje bleef want een paar uurtjes slaap kon ik nog wel gebruiken. Ik meende de weg terug feilloos terug te kunnen vinden, maar dat het voor mij onbekende terrein opgebouwd was uit allemaal deelcirkels, vertroebelde mijn oriëntatie danig na een paar rondjes mijn oriëntatie vertroebelen met als gevolg dat ik wat langer nodig om thuis te geraken.
Zaterdagavond werd ik door een huisgenoten meegevraagd om een Açai drankje te nuttigen. Een ijs/slush puppy –achtige substantie van zwarte bessen, wat bijzonder maar niet slecht smaakte. Ik had al wat boterhammen genuttigd en dacht dat het dan ook al om een dessert ging, maar het dineren zou pas later op de avond volgen in de stad Campinas. Een met mals vlees gevuld stokbrood en een sappige koeientong vonden gretig aftrek. Voor de gang richting huis aangevangen kon worden, werd de ‘waze’-app net als vorige week weer geraadpleegd om te kijken of er onderweg geen blaascontrole plaatsvond. Want ondanks dat er vorig jaar voor beschonken rijden een zero-tolerance beleid is ingevoerd, is het voor velen het gevaar geweken zolang je niet gepakt wordt.
De rest van het weekend zou rustig verlopen, wat mij de kans bood om het indrukwekkende boek ‘Ik ben ontsnapt uit Auschwitz’ uit te lezen en om eens een Skype verbinding te leggen met het thuisfront. ’s Zaterdags eerst alleen met geluid, maar zondag bleken er uiteraard ook apps capabel genoeg om met de gsm de bijbehorende videobeelden vrij adequaat de ether in te slingeren. De Friese taal was ik in ieder geval nog niet verleerd.
Om half 8 zou de pendelbus van het instituut vertrekken aan de voorzijde van de Unicamp, de universiteit alhier. Bij gebrek aan een koffiezetapparaat bleek de poederkoffie een goede oplossing te zijn, want ondanks dat ik zondag niet al te laat in de veren lag, was een dosis cafeïne geen overbodige luxe. Hier in de buurt is namelijk tamelijk gebruikelijk om naast de hoge hekken en bedrading onder stroom, ook minimaal een hond als waker in, en vooral ook buiten, huis te nemen. Hetgeen resulteert in dagelijkse blafsalvo’s, waarbij het tijdstip niet echt van belang is en mijn nachtrust dus ook niet met rust laten.
Mamuro, de begeleider die mijn opdracht geschreven had zou de eerste week nog op vakantie zijn in Mexico en Texas, maar ik kon mij alvast wat verdiepen in de materie die al enigszins uitgezet was in het werkplan. De eerste twee dagen bestonden uit literatuuronderzoek over het emissie veld van een elektrische potentiaal. In tegenstelling tot de bruine bonen en rijst, niet echt dagelijkse kost voor mij. Dat Vinicius, de vacuüm specialist, me op kwam halen voor wat instructies vond ik, ondanks de feutenklusjes als schoonmaken die hij in petto had, dan ook niet heel onaangenaam. Ik kreeg een rondleiding in het lab en kreeg de apparatuur te zien waarmee ze deze velden creëerden en vooral waarmee ze het gewenste vacuüm verkregen. Dat was namelijk mijn voornaamste opdracht, het in kaart brengen van het huidige systeem, onderzoek doen naar alternatieven en verbeteringen aandragen. Die eerste deelopdracht was wat letterlijker dan ik vooraf dacht, want ze hadden van het beoogde systeem eigenlijk niets op tekening staan en hadden alles vakkundig in elkaar gebeund. Op de vraag hoe nauwkeurig ik dit in een 3D CAD-model aan moest brengen was het antwoord: gedetailleerd genoeg om een reconstructie te kunnen maken na bijvoorbeeld een brand.
De rest van de week stond dus in het teken van lijntjes trekken in SolidWorks en daarnaast was het streven om aan het eind van de week een afdoende laag vacuüm te creëren. De cilinder die als vacuümkamer dienst deed had namelijk een upgrade ondergaan en was voorzien van een nieuwe flens die ervoor moest zorgen dat de kamer niet alleen potdicht, maar ook luchtdicht afgesloten kon worden. Dit hield in dat de kamer grondig schoongemaakt moest worden met wat chemicaliën en een ultrasone wasbak, die het vuil op micro niveau er met behulp van cavitatie uit wist te krijgen. Na de montage van de pompen, elektronica en de nodige metertjes resulteerde dit vrijdag in een vacuüm dat laag genoeg was om een paarse plasmaboog van argon te kunnen tonen.
Invulling van de vrije tijd begon maandag na werktijd eerst maar weer met een zoektocht naar anti muggen crème. Wat navraag wees toch uit dat het inderdaad bij de drogist te vinden moest zijn, maar na een tweede onvruchtbaar rondje moest ik me maar op het gladde Portugese ijs gaan begeven. Na wat basiswoordjes Engels keek de medewerkster mij weer hulpbehoeftiger aan, maar na het woordje ‘mosquito’ ging er een lichtje branden en wist ze me de tubes pal bij de ingang aan te wijzen. De verpakking leek verre weg niet op die van een huisgenoot, maar ergens was er wel een zwerm muggen op te herkennen. Was niet heel goedkoop, maar mijn missie was in ieder geval geslaagd. De weg terug leidde mij langs een van de vele sportscholen waar de mij wel bekende squat-oefening gebezigd werd omwille de bilspieren te sterken. Deze billenfabriek vormde alvast een antwoord op de vraag hoe het straatbeeld alhier gevormd wordt. Want het vooroordeel dat de doorsnee Latina niet over een afzichtelijk achterwerk beschikt is namelijk waar en dit wordt vaak luister bijgezet door het dragen van een nauwgezette broek.
De maandag zou rustig blijken bij de andere avonden. Dinsdagavond kreeg ik van Richard bericht dat we niet zouden deelnemen aan het beoogde potje voetbal met wat collega’s, maar dat we met Raphael meekonden naar een wedstrijd van de lokale FC. Associação Atlética Ponte Preta. Met de 114 levensjaren een van de oudste voetbalclubs in Brazilië, maar de prijzenkast van de middenmoter van de Serie B is angstvallig leeg. Dat kon ons niet deren, want wij waren wel benieuwd naar de beleving van de Braziliaanse voetbalsupporters en naar het tikkie-takkie-trucie voetbal wat op de mat tentoongespreid zou gaan worden. Dat laatste viel echter wat tegen; het had meer weg van kick and rush, maar dat ‘rushen’ ging wel rap en onvermoeibaar door. De sfeer was al prima, maar, nadat we ons Portugese woordenschat weer wat verrijkt hadden met wat onalledaagse niet al te positief klinkende termen, bereikte deze z’n apotheose na de negentig minuten. Het betrof namelijk een bekerwedstrijd en de eerste wedstrijd was ook in 1-1 geëindigd en na de reguliere speeltijd werd de verlenging overgeslagen en mochten de spelers direct aanleggen voor de pingels. Elk schot ging er feilloos in en pas bij de 16e poging bleek de Ponte Preta keeper over meer aanleg dan zijn opponent te beschikken en een waar volksfeest kon losbarsten.
Af toe mistten we wat beelden van de partij doordat er ofwel een vrij fors persoon ons het beeld ontnam, ofwel een schone verschijning langsliep die de aandacht wegtrok. En ondanks dat we door onze late aankomst ook de veldgoal van Ponte Preta gemist hadden, was de tegentreffer evenwel fraai. Deze zou zelfs de volgende dag de social media in Nederland bereiken vanwege de innovatieve en even dappere wijze waarop Ponte Preta de tegenstander probeerde te verschalken bij een vrije trap tegen. Het muurtje werd namelijk van onderen gestut door er iemand achter te leggen, waardoor een schot eronder door zeker geen treffer op zou leveren. De Braziliaanse bouwvakkers echter, toch al niet bekend om hun gedegen bouwwerken, hadden een stuk van de bovenkant gemist en zagen later ook een bal over het hoofd, in de kruising van de goal gekruld worden.
Woensdag had ook wat verrassingen in petto. ’s Ochtends had ik de bureaucratie om mijn m’n vingerafdruk afgewerkt en had zodoende toegang verkregen tot het gebouw, de afdeling en het lab. Ietwat omslachtig, maar omlopen naar een deur die niet beveiligd was, zou dat nog meer zijn. Eerder die week had ik een pakje in de smaak vallende stroopwafels uitgedeeld en werd nu door collega’s getrakteerd op een uitnodiging om ´the amazing spiderman 2´ in de bios te gaan kijken. Gelukkig was deze slechts Portugees ondertiteld en niet zoals de vele programma’s op tv nagesynchroniseerd. Bij thuiskomst, omstreeks half elf was er wat rep en roer rondom het huis; er ging namelijk gevoetbald worden. Natuurlijk wilde ik ook wel even meedoen. Getuige het zaalschoeisel van de meeste anderen ging ik ervan uit dat we op een van de betonnen of gravel trapveldjes gingen voetballen, maar de keuze voor m’n hardloopschoenen was een bijzonder slechte. Onderweg werd me op kunstzinnige wijze met wat gras uit de berm en het rubber van het stuur duidelijk gemaakt wat de ondergrond zou zijn. De weelde om na mijn blessures weer een uurtje tegen balletje te mogen trappen in een voetbalkooi was desalniettemin groot, alhoewel mijn knie en bovenbeen op een gegeven moment toch weer op gingen spelen.
Op donderdag bleek David jarig te zijn en kwam langs om Alvarro te halen en vroeg of ik ook mee ging een biertje drinken. Ik had net mijn met ei belegde boterham achter kiezen, de lunch ’s middags is vaak voedzaam genoeg zodat een broodmaal ’s avonds vaak wel toereikend is, dus was daar wel voor te porren. De rest van z’n vrienden waren ook voetballiefhebbers, waarvan zelfs eentje bekend was met onze gewezen ‘sunshine’, Afonso Alves. Want alhoewel hij in Nederland faam gemaakt en blaam getroffen heeft, is zijn zevenklapper en internationalschap minder toereikend voor zijn faam in vaderland geweest dan ik dacht. Dat de avond over voetbal ging maakte het volgen van de Portugese conversaties ook wat dragelijker. Af en toe ving ik een naam van een voetballer of voetbalclub op en had zo tenminste enig idee waar het over ging. De avond eindigde bij een buitenfeest op de Unicamp, waar het voor mij bij een biertje bleef want een paar uurtjes slaap kon ik nog wel gebruiken. Ik meende de weg terug feilloos terug te kunnen vinden, maar dat het voor mij onbekende terrein opgebouwd was uit allemaal deelcirkels, vertroebelde mijn oriëntatie danig na een paar rondjes mijn oriëntatie vertroebelen met als gevolg dat ik wat langer nodig om thuis te geraken.
Zaterdagavond werd ik door een huisgenoten meegevraagd om een Açai drankje te nuttigen. Een ijs/slush puppy –achtige substantie van zwarte bessen, wat bijzonder maar niet slecht smaakte. Ik had al wat boterhammen genuttigd en dacht dat het dan ook al om een dessert ging, maar het dineren zou pas later op de avond volgen in de stad Campinas. Een met mals vlees gevuld stokbrood en een sappige koeientong vonden gretig aftrek. Voor de gang richting huis aangevangen kon worden, werd de ‘waze’-app net als vorige week weer geraadpleegd om te kijken of er onderweg geen blaascontrole plaatsvond. Want ondanks dat er vorig jaar voor beschonken rijden een zero-tolerance beleid is ingevoerd, is het voor velen het gevaar geweken zolang je niet gepakt wordt.
De rest van het weekend zou rustig verlopen, wat mij de kans bood om het indrukwekkende boek ‘Ik ben ontsnapt uit Auschwitz’ uit te lezen en om eens een Skype verbinding te leggen met het thuisfront. ’s Zaterdags eerst alleen met geluid, maar zondag bleken er uiteraard ook apps capabel genoeg om met de gsm de bijbehorende videobeelden vrij adequaat de ether in te slingeren. De Friese taal was ik in ieder geval nog niet verleerd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
